Icon Box Heading
Najbardziej opłacalnym sposobem zwiększenia wytrzymałości danego obszaru gruntu, jest wymiana warstwy słabej, do głębokości ok 2-3metrów pod poziomem terenu. Metoda ta jest szczególnie przydatna, gdy warstwa gruntu jest pochodzenia organicznego np. torf, lub, gdy grunt jest „pylasty”, mocno zanieczyszczony domieszkami organicznymi.
Coraz większa ilość zajmowanej przestrzeni przez budynki i obiekty spowodowała konieczność wykorzystania gruntów, które były dotychczas uważane za nieodpowiednie ze względu na ich zbyt małą nośność. Aby wykorzystać tereny, które były uważane za zbyt słabe, stosuje się metody polegające na wzmocnieniu gruntu, jego wymianę, bądź też tzw. posadowienie pośrednie. Decyzję o wyborze metody podejmuje się w zależności od konkretnych uwarunkowań gruntowo-wodnych, obszarowych, konstrukcyjnych, jak również finansowych.
Z kolei grunty mineralne uformowane ze słabych warstw (np. luźnych, nawodnionych piaskach, glinach, itp.) nadają się do metody polegającej na zwiększeniu nośności bez ich całkowitej wymiany. W tym celu, w obrębie wykopu wybiera się nienośny grunt i zastępuje zagęszczanym warstwami różnoziarnistym piaskiem.
Docelowo grubość warstw piasku ustalana jest w zależności od warunków geologicznych w obrębie wykopu. W przypadku, gdy pod słabą warstwą gruntu znajduje się grunt o wyższej, niż zakładano, nośności, to grubość warstwy powinna być równa odległość, która znajduje się po między podstawą fundamentu, a stropem warstwy nośnej.
Grubość zagęszczonych warstw jest uzależniona od zagęszczarki. Warstwy mają zazwyczaj grubość ok. 0,3-1,0 metra. W przypadku, gdy grubość słabej warstwy nie jest duża, stosuje się piasek stabilizowany cementem.
Metody wymiany gruntów wykorzystaliśmy w latach 2014 i 2015 podczas wznoszenia oczyszczalni ścieków oraz budowy pieca wapiennego dla Nordzucker Polska.
